Chattanooga - Gatlinburg

Zondag 30 april 2017.

Het ontbijt nuttigen we bij City Café. Wil krijgt een gigantisch groot glas sinaasappelsap bij haar bescheiden maaltijd van toast en ei. Herman eet dat ook plus iets van een warme pap. Gritz heet het, dat is gekookte koren met mais en griesmeel. Het is niet koud maar wel bewolkt. Na het uitchecken rijden we over de I75 richting Knoxville. Bij een supermarkt gaan we even naar de wc en wisselen we van plaats. Dit was toch weer een rit van bijna 2 uur. De zon komt door en het wordt steeds warmer. Tot wel 86'F. (=31'C.). Bij Knoxville krijgen we de bergen in zicht. Het gaat om de Great Smokey Mountains. Dit is een heel oud gebergte met een paar toppen die in de buurt van de 2 km. hoog komen. Geen woeste bergkammen met sneeuw en kou, maar een vriendelijk, volop met bossen begroeid gebied. We gaan het zien. Al snel naderen we Gatlinburg, maar eerst drinken we koffie in een bar/restaurant waar je pinda's in dop kunt eten. De vloer ligt vol met schillen. Herman heeft intussen een tip gekregen om naar Cades Cove te gaan. Dat is een landschappelijke route en moet erg mooi zijn. Voor we daar zijn rijden we door een druk en gezellig toeristische plaats Pigeon Forge. Hier hoef je je niet te vervelen.

Door een bos rijdend slaagt Herman erin de auto bij het uitkijkpunt Gatlinburg Bypass neer te zetten. Prachtig zicht op Gatlinburg. We koersen even naar het hotel en kunnen daar gewoon de parkeergarage inrijden. Alles staat open. Het is nu twee uur en we staan voor een dilemma. De stad in of die mooie route rijden. We kiezen voor dat laatste i.v.m. het weer. Wij vinden het te warm om door de stad te slenteren. Nadat we het National Park van de Great Smokey Mountains zijn ingereden is de eerste stop bij een waterval.

Cades Cove, verderop, is een fraaie route die eerst bestaat uit een weg van 24 mijl en die dan een lus vormt van nog eens 11 mijl. We slingeren door het mooie, bosrijke gebied. Echte scherpe haarspeldbochten kom je hier niet tegen, het is meer lieflijk. Een snelstromend riviertje vol met stenen is regelmatig te zien door de begroeiing.

We sluiten aan bij de rij auto's die de loop gaan rijden. Je mag op deze eenbaansweg 20 mijl per uur rijden. Maar na de eerste bocht staat het verkeer al stil. Passeren is niet mogelijk, dus is het wachten geblazen. Meter voor meter komen we vooruit om daarna weer stil te staan. Wat zou er zijn? Is het hier zo druk dat er een file is ontstaan. Nee hoor… men tuurt naar beren. Op een punt waar het net ietsje breder is kunnen we doorrijden en zien we dat mensen met grote lenzen op hun camera's buiten hun auto proberen beren te fotograferen. Als die beesten er al waren zaten ze diep in het bos volgens ons. En verderop staat opnieuw de rij auto's stil… dat schiet niet op.

Op een gegeven moment is er een tussendoorweggetje om de route af te snijden. Herman stuurt die kant op en we belanden op een grindweg met plots een flinke kuil en waterplas. Niet verstandig om met deze wagen door te rijden. Achteruit en terug. Om opnieuw in zo'n file terecht te komen.

We worden erg ongeduldig… Het is wel een mooie omgeving, dat maakt wat goed. Bossen, velden, een bruggetje en grote, gele vlinders. Enfin, het is een lange rit die extra veel tijd kost. Bijna aan het einde van die loop worden we voor ons geduld beloond met het zien van een heuse, echte, wilde, zwarte beer. Gelijktijdig roepen we "Daar!" en Herman kan gelukkig de auto meteen voor ons in een parkeervak kwijt. Hoe is het mogelijk! Het heeft zo moeten zijn. Leuke filmpjes en aardige foto's kunnen we maken van die grote beer, die lekker door het gras snuffelt. De weg van 24 mijl nog terug rijden en de tank volgooien.

Om zes uur zijn we op de hotelkamer van Edgewater at the Aquarium in Gatlinburg. Het zier er goed uit. Alleen zit de wc bril los. Uurtje rust op de kamer. Daarna de schoenen weer aan en de stad in. Het centrum is heel gezellig. Een soort klein Las Vegas: een spookhuis, eettentjes, schiettent, winkeltjes, Hollywood Car Museum, minigolf noem maar op. Alles erg klein opgezet waardoor het sprookjesachtig overkomt. In de stad is ook een stoeltjeslift, maar die is niet in gebruik. Vorig jaar is er een flinke bosbrand geweest in dit gebied en de schade is nog niet overal hersteld. Toen zijn er 14 mensen omgekomen en 14.000 mensen uit de omgeving moesten evacueren. Circa 1400 gebouwen zijn door de brand beschadigd. Dat moet wel een hel geweest zijn!

Het meest in het oog springend in de hoofdstraat zijn de vele winkeltjes die alleen maar snoepgoed verkopen. En natuurlijk de Space Needle. Op een bovenverdieping van een restaurant met uitzicht op die Space Needle eten we een pizza en drinken rode wijn. Het is nog steeds warm buiten (25'C.) en wanneer het donker is zijn de straten leuk verlicht. Tv doet het niet op de hotelkamer en het water in het bad loopt niet goed door. Maar ach… daar liggen wij niet wakker van.

naar boven           vervolg           naar foto's